NYC, Cuba, Vegas, Chicago…

Het zijn nogal wat keuzes die gemaakt moeten worden hier. Het was Thanksgiving weekend en dus een lang weekend. Mensen gaan er op uit. De ene groep naar Chicago, de andere naar Montreal, iemand naar LA en sommigen blijven thuis. Ik ben daar één van. Aan de ene kant jammer, want ik wil zeker wel naar Chicago, en in mijn stedentrip wanneer het semester is afgelopen is het daar te koud, en geef ik de voorkeur aan andere steden. Aan de andere kant is het ook gezellig aangezien Jurgen voor een kleine week hier is, wat dan ook de reden is dat ik niet naar Chicago kon.

De overgang van continue Engels naar Nederlands was toch wel lastig, ik merkte dat ik amper uit m’n woorden kwam en de zinsvolgorde klopte ook van geen kant, maar dat was de dagen daarna beter.

We hebben de eerste dag een auto gehuurd en op ons gemak naar de Niagara Falls gereden. Ik was daar natuurlijk al geweest, maar het was nu weer net zo leuk en met de auto daarheen geeft het toch een extra dimensie. Op de terugweg ook naar een outlet geweest en de nodige kleding tegen een veel te lage prijs gekocht, altijd leuk.

Ook ben ik eindelijk de CN Tower in geweest. Highlight van de stad, dus moet je daar ook zijn geweest, ondanks dat het verder niet heel bijzonder is. Met bepaalde metingen is het dan toch de grootste toren van Noord Amerika en volgens hun gegevens ook nog eens de grootste van de wereld (hoewel dat volgens mij gedateerde info is, helemaal met de Burj Khalifa nu). Het zorgde wel voor een mooi uitzicht (geen mooie plaatjes aangezien je in dergelijke torens altijd achter een glasplaat wordt gehouden).

Europa? Zeg maar gerust Nederland!

Nog altijd heb ik de grootste moeite om een goede combinatie tussen vrije tijd, school en uitrusten te vinden. Dat zorgt er bijvoorbeeld voor dat je soms nog wel eens tot een uur of 03.00 nog aan school zit te werken. Ik wil plezier hebben, veel plezier, maar ik wil ook slagen. Inmiddels heb ik besloten om wat meer patroon in het dagelijks leven te brengen. Nu is het elke dag in bed blijven liggen en uiteindelijk zie ik wel wat er gebeurd. Ik zorg er nu gewoon voor dat ik tussen 9 en 10 er zeker uit ben en dan aan de slag ga met zaken die open staan, ook zorg ik er voor dat ik drie keer naar de gym ga (had ik al gezegd, dat we echt een geweldige gym hebben? En dat voor slechts 44 dollar voor één semester).

Het eerste cijfer wat ik kreeg was een 10, jammer genoeg voor een niet zwaarwegende assignment, maar het is een leuk begin. Andere assignments heb ik tot nu toe ook redelijk goed gemaakt. Opvallend is wel dat ze hier met een line spacing werken van 2.0, waar we in Nederland 1.0 gewend zijn. Dit staat ook in de outlines, dus het is een voorwaarde waaraan je verslag moet doen. Voor één verslag was ik dat vergeten, maar het moest tussen de 1,5 en 2 pagina’s zijn. Ik heb alle moeite moeten doen om met 1.0 line spacing 2 kantjes te halen, hebben ze gewoon het laatste deel van m’n verslag doorgekruist omdat het over de 2 pagina’s was met een line spacing van 2.0… (waar, niet geheel onbelangrijk, mijn conclusie stond).

En kijk voor de grap even hoe zo’n 2.0 format eruit ziet, ik kan het maar moeilijk serieus nemen.

Van de week heb ik ook m’n eerste tentamens gehad, één was makkelijk, de andere was een stuk lastiger, ook omdat ik gewoon te weinig heb geleerd.

Het zijn tot nu toe continue drukke tijden en vrije tijd is jammer genoeg schaars.

Dit zorgt er ook voor dat ik niet mee kan op de Cuba trip die gepland staat voor November. Precies in die periode heb ik een test dus dat gaat ook al aan mij voorbij. Dit betekent echter wel dat er nog wat extra geld overblijft voor m’n trip na het semester. Met oud en nieuw verblijf ik met mijn Oostenrijkse huisgenoot in Vegas, op 2 Januari vlieg ik door naar NYC om daar m’n N-Amerika tijdperk voor nu af te sluiten. In de periode daarvoor moet ik nog even kijken wat het beste is om aan te doen. Ik wil sowieso naar Washington D.C. en San Francisco plus nog een derde stad, maar ik moet even kijken wat het meest praktisch is.

Overigens heb ik mij vergist in de creperij van de Franse dames. Op de foto van het vorige verhaal stond Clémence, die was hier slechts tijdelijk en is inmiddels weer naar huis. Sindsdien is er hier geen crêpe meer geserveerd door de Françaises. Ik ben erachter waarom. Anne-France had opeens een hele erge aandoening aan haar ogen waardoor ze door haar medicijnen permanent moe is (inmiddelslijkt het beter te gaan, maar ze moet hier waarschijnlijk wel laseren). Heel zielig dus en daar moest iets aan gedaan worden. Dus ging ik crêpe maken. Toen ik echter vroeg hoe dat in z’n werk ging kreeg ik letterlijk als antwoord: ‘I don’t know, just look on the internet’ en dat was niet omdat ze vonden dat ik het zelf uit moest zoeken, ze wisten het echt niet.

Passie en concentratie zijn vereist om 'Roi de crêpe' te worden

Zelf dus maar op onderzoek gegaan en het resultaat mocht er zijn: ‘Mark, from now on you can say: Je suis le roi de crêpe’. Even de vertaling gevraagd en blijkt dus dat ik ‘De koning van de crêpe’ ben (in het Engels klinkt het ook maar raar).

Nog meer verhalen rondom eten. Op een avond gingen we met de meiden op zoek naar een restaurant in de Bloor & Yonge area, een gebied wat voor de upper class mensen is met allemaal mooie restaurants. Ze kwamen een Frans restaurant tegen en gingen even kijken of het wat was. Ik heb vaak enthousiaste mensen gezien wanneer het om eten en de beleving erbij ging, maar dit ging toch wel erg ver. Die meiden werden helemaal gek en voelden zich helemaal thuis. Ik moet toegeven dat het inderdaad wel een heel mooi, gezellig en knus restaurant was, ze hadden ook drie-mans bandje (met alleen maar hand-instrumenten, geen idee hoe zo’n band heet). Toen ze de menukaart open sloegen werd het allemaal nog erger met herkenbare gerechten. We hebben hier echt heerlijk gegeten en uiteraard werd de maaltijd afgesloten met de befaamde woorden: ‘Maar het is niet hetzelfde als in Frankrijk’ (ik zet het maar niet in het Engels en hoop dat de vertaalmachine het niet zo makkelijk oppakt, anders krijg ik de Fransen weer voor m’n door, vorige keer met de Nutella ook al).

Gisteren wilden we bij een Sushi restaurant gegeten, maar het is nogal lastig om een keuze te maken. Je hebt hier min of meer drie categoriën: budget, normaal, upper class. Wij zochten normaal, maar dat is nogal lastig te vinden/beoordelen, dus gingen we maar naar upper class. Eenmaal daar snapte ik niks van de menukaart en maar gewoon de specialiteit van de chef gekozen. Die ging het vervolgens op een verhitte plaat bij je aan tafel maken, wat wel weer een extra dimensie gaf aan het eten. Uiteindelijk lekker gegeten!

Maandag was Thanksgiving. Michael, een half Nederlandse Deen, die nog nooit een hele vogel had klaargemaakt, had de kalkoen bereid, het was echt heerlijk! Samen met Annabelle en Laure heb ik het dessert gemaakt, deze viel ik ook in goede aarde bij de groep van 20 waarmee we het Thanksgiving dinner hadden. Leuk om zoiets te doen met z’n allen.

Gisteren is ook eindelijk draadloos en acceptabel internet geregeld. Nu hoef ik in ieder geval niet meer een Starbucks op te zoeken om wat van Ajax mee te krijgen, een hele vooruitgang dus.

Voor maandag heb ik nog twee tentamens en dan is het daar voor nu even mee gedaan, maar dan zal ik ongetwijfeld weer veel werk in assignments moeten stoppen. Als je hier ook in de bibliotheek om je heenkijkt lijkt het niet eens gezond meer hoeveel tijd de mensen hier in school stoppen.

Het is een beetje een saai verhaal geworden merk ik, maar dat krijg je als het dagelijks leven zich een beetje begint te vormen (en als het eenmaal gevormd is moet ik hier alweer weg waarschijnlijk, wat gaat de tijd snel..)

Een handvol foto's zijn hier weer toegevoegd, op facebook zijn nog veel meer ('interessante') foto's te vinden. En wanneer mijn foto-promotie is ingezet weet iedereen ook dat dit het einde is.

Tot snel maar weer!